Muz ile Menopozu Yeninin

Fazla gözetici ebeveyn olmayın

Fazla gözetici ebeveyn tutumu, çocukların psikolojisini negatif doğrultuda tesirler. Erişkinlerin çocuklarıyla alakalı evhamlarını eksiltmek için başvurdukları bu stil usuller, ruhsal açıdan bazı kasvetler yaşayan çocuklar ortaya çıkarabilmektedir. Zira çocuklar dünyayı ilk düzeyde, ebeveynleri aracıyla görür ve tanır. Çocuk kendisine nasıl davranılırsa, doğru olanın o olduğunu, kendisinin de dış dünyayla aynı ilişkiyi kurması gerektiğini bilir. Bu tutum uzun seneler devam ettiğinde, karakter de bu doğrultuda büyür. Bunun sonucunda da talepkar, inatçı, onaylatmaya lüzumu olan, benmerkezci şahsiyet büyüme olasılığı artar.

Fazla gözetici ebeveynlerin çocukları devamlı bkocamanın varlığına gereksinim dinleyen bağımlı, özgüveni az, yanılgı yapmaktan korkan, duyarlı, içe kapanık, yalanlanma fobisi sebebiyle kendini ifade etme güçlüğü yaşayan şahıslara dönüşebilir. Çocuk, yaşamının tüm yarıyıllarında bu çerçeveyle geçimli tavır sergileyebilir.

 Fazla disiplin ve cezalandırma da çocuğun tavırlarını tesirler

Anne ve baba, disiplinin cezalandırma ve bir yoksun etme tavrı olduğunu düşünmemelidir. Disiplin sınırlama, tasarılama, erteleme, otokontrol gibi başlıkları da kapsar. Ebeveynler çocuğun gelişiminde her ikisinin de ehemmiyetli olduğunu unutmamalı; sevgi veren, ağız birliği içinde meblağlı davranan bir tavrı benimsemeli, çocuğa empatiyle yanaşmalıdır. Anne babalar fazla katı, serbest bırakan ya da fazla sevgi gösteren, mat bir tutum ve sevgi kavrayışı içinde olmamalıdır. Çocuk gelişimi ile alakalı fikir ayrılıkları olsa da, anne babalar bunu çocuğa yansıtmadan, kendi aralarında konuşarak halletmelidir.

Çocuğun yaşına uygun bir sınırlama taktiği belirlenmelidir. 2 yaşındaki çocukla, 12 yaşındaki çocuğu aynı kefeye koyarak hareket edilmemelidir. Hudutlar, çocuğun eğitimi için koşuldur. Ancak, fazla sınırlanan çocuklar pasif ve içe kapanık olabilirler. Çocuk idarendiğini düşünmeyeceği, aynı zamanda belirli hudutların da dışına çıkamayacağı bir sistem içinde eğitilmelidir. Ebeveynin emeli, çocuğun yetişkin bir birey olduğunda kendi başına hayatını devam ettirmesi ve meselelerini çözebilmesi ise bu çerçevede bir eğitim verilmelidir. Çocuğun mesullük alması sağlanmalı ayrıca kendini özgürce ifade edebileceği bir civar oluşturulmalıdır.

Fazla alaka ve serbestlik ters tesir yaratabilir

Fazla alaka ve sevgi verilen, eğitimin gevşek yakalandığı ailelerde yetişen çocuklarda mesullük duygusu yeterince büyümez. Bu civarda yetişen çocuk benmerkezci, talepkar ve alaycı olma meylindedir. Eğitimin gevşek verilmesi dışında, çocuğun yaşadığı kıskançlık duygusu da alaycı tavra zemin oluşturabilir. Anne ve babasının kendisi dışında başka çocuklarının olması ve sevginin bölüşülmesi çocuğu rahatsız edebilir ve güven duygusunu zedeleyebilir. Yarışmak zorunda sezme ve onaylanmama kaygısı, bir gayretin doğmasına yol açar. Kardeşe karşı agresyon ve hiddet büyür. Bu da alay etmek, müzakere etmek, paylaşamamak, karşı gelmek, mızmızlanmak gibi biçimlerle kendini gösterir. Böyle gidişatları ailenin öngörmesi ve bu cins tutumlar ortaya çıktığında ailenin, çocuğun kıymetsizlik düşüncelerini değiştirmeye çalışması büyük ehemmiyet taşır. Çocuğun bahaneleri fark edilmeye çalışılmalı, detaylı dinlenmeli, düşünceleri suçlanmadan net bir biçimde bilinmelidir.

Boşanmış çiftlerin çocuklarında değişken ruh hali daha sık görülüyor

Anne babalar arasında yaşanan münakaşalar, aynı evde yaşayan çocukları da yakından tesirler. Bu tesirler yüksek sesli münakaşalar sebebiyle uyku kumpasının bozulması, yoğun stres sebebiyle oluşan baş sızısının yanı gizeme; çocuklarda sıkıntılılık, mutsuzluk, öz güven noksanlığı gibi psikolojik neticeler de doğurabilir.

Eşlerin müzakereleri, çocuklarda anne babanın dağılacağı doğrultusunda fobiler oluşmasına neden olur. Müzakerelerin şiddet uygulama boyutuna gelmesi, çocuğun psikolojisini daha derinden tesirler. Çocuk hem psikolojik hem fiziksel şiddette öz güvensiz bir civarda büyür; mide bulantısı, karın sızısı, uykusuzluk gibi psikosomatik belirtiler gösterebilir. Boşanan ebeveynlerin çocuklarında değişken ruh hali daha sık görülür.

Müzakerelerin çocuklarda neden olabileceği vaziyet bozuklukları

·         Çocuklar müzakerelerin sebebini kavrayacak olgunlukta ve yaşta olmadıklarından, hadiseler karşısında afallamış olabilir, gelecek endişesi yaşayabilir.

·         Bebilaveler ihtilafları kavramasa bile ev içerisindeki stresi yoğun biçimde sezer; tedirginliklerini ağlayarak, uykuya dalmayarak gösterebilir.

·         Çocuklar evdeki müzakereler sebebiyle olanları unutsalar bile, bilinçaltında travmaya varabilen psikolojik meseleler varlığını uzun seneler sürdürebilir.

·         Evde anne babasının ihtilafına tanık olan çocuklar, ileride karşı türe karşı güvensiz hissedebilir. Bu vaziyet ileriki yaşlarda, mutlu evlilik yapılmasına mani oluşturur.

·         Bazı çocuklar yaşadıkları travmadan dolayı hiddet, içe kapanma, asaplarını hakimiyet etmede zorlanma, depresif düşünce biçimleri gibi meselelerle karşı karşıya kalır. Bu vaziyetler, uzun süreli psikolojik rehabilitasyonu gündeme getirebilir.

·         Çocuklar en güvendikleri bireyler olan anne babalarını bağlantı kuramazken gördükleri için, dış dünyaya karşı güvensiz bireyler olarak yetişir.

·         Bazı çocuklar, aile ihtilaflarından dolayı dikkat noksanlığı, hiperaktivite bozukluğu yaşayabilir. Mektepten kaçma, yüksek sesle konuşma, evden uzaklaşma gibi abartılı ve yanlış tutumlara yönelebilir.

·         Çocukların ders anekdotlarında düşüş görülmesi tipiktir.

·         Çocuklar dikkat toplamaya çalışma emeliyle evden kaçma gibi tutumlar sergileyerek, alakaya gereksinim dinledikleri mevzusunda işaretler verebilir.